บทที่ 869

เทมเพสยิ้มและพูดว่า “คุณไม่ชอบผมเพราะไม่ได้หุ่นยนต์อัจฉริยะใช่ไหม? และมันเป็นแบบ 99 ดอลลาร์” เจนสันมีท่าทีที่พ่ายแพ้ “นานแค่ไหนก่อนที่ผมจะกลับบ้านได้?” เทมเพสงุนงงเล็กน้อย “เอิ่ม มันก็ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาพักร้อนละโรงเรียนน่ะ” เจนสันมองเขาอย่างสงสัย “คุณทำตัวตื่นตะหนกเรื่องอะไร?” เทมเพสเล่นลิ้น “เปล่าซะหน่อย!” เจนสันพูดว่า “คุณดูออกอย่างชัดเจนเลยนะ” เทมเพสตอบกลับ “อะไรก็ช่าง” เจสันพูดไม่ออก เขาหันหัวเล็ก ๆ ไปยังนอกหน้าต่างของเครื่องบินและมองไปที่ท้องฟ้าสีครามและเมฆขาวข้างนอก แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา อย่างไรก็ตาม เขาฝืนที่จะกระพริบตากลับ “เจนส์ ไม่เป็นไรที่จะร้องไห้ถ้าคุณคิดถึงคุณแม่กับคุณพ่อ คุณอาจะไม่หัวเราะเยาะคุณหรอก” เทมเพสรู้สึกว่าหัวใจของเขาขุ่นมัว เจนสันหันหลังและจ้องไปที่ชายคนนั้น “ใครบอกว่าผมจะร้องไห้? หลังจากที่คุณพาผมไปที่โรงเรียน คุณก็กลับไปที่เมืองอิมพีเรียลในทันทีเถอะ” เทมเพสกำลังจะร้องไห้ “เจนสัน คุณไม่ชอบผมใช่ไหม?” “ผมไม่ได้เกลียดคุณ” “แต่คุณไม่ชอบใช่ไหม?” “คุณพ่อต้องการคุณมากกว่าผม” เทมเพส “...” “เจนส์ คุณรู้บางอย่างงั้นเหรอ?” เทมเพสไถ่ถามอย่างระมัด