บทที่ 907

เซย์นพูดไม่ออก “ฉันสบายดี” โจเซฟินพูดต่อ “ผู้ป่วยทางจิตส่วนใหญ่ก็จะพูดว่าพวกเขาสบายดีเหมือนกัน นายมาถึงจุดที่ประสาทหลอนทางหูแล้ว มากกว่านี้นายคงจะฆ่าตัวตาย” เซย์น “...” เพื่อที่จะหยุดโจเซฟินจากการเห็นเขาเป็นผู้ป่วยทางจิต เซย์นจำเป็นต้องเล่นไม้แข็งกับเธอ “โจเซฟิน เธอเคยได้ยินเรื่องโศกนาฏกรรมของหมู่บ้านจันทร์สว่างไหม?” โจเซฟินส่ายหน้า ใบหน้าที่งดงามของเธอมีท่าทีที่ตกใจ “นายเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจอะไรมารึเปล่าเนี่ย? นายป่วยเกินจุดของการรักษาแล้วนะ” โจเซฟินเกือบจะร้องไห้ เซย์นเริ่มพึมพำกับตัวเองอย่างหมดความอดทน “อ่า ใช่สิ ฉันลืมไปว่าเธอยุ่งอยู่กับการแสดงเป็นตัวประกอบพักหลังมานี้ เธออาจจะยุ่งเกินไปที่จะสนใจเรื่องของโลกภายนอก” โจเซฟินตกตะลึงและสวนกลับด้วยความขุ่นเคืองในทันที “ฉันเป็นตัวละครประกอบก็แล้วไงล่ะ? ฉันภูมิใจในงานของฉัน” โจเซฟินเคยชินกับการดูถูกของคนอื่นและการที่พวกเขากลอกตาใส่เธอ เพราะเธอถูกหลายคนดูถูกนับตั้งแต่ที่เธอเริ่มการแสดง อย่างไรก็ตามมันเจ็บปวดเมื่อเซย์นคือคนที่กำลังทำมันอยู่ เซย์นขอโทษ “ฉันควรจะเรียบเรียงมันให้ดีกว่านี้ ฉันไม่ได้ดูถูกเธอนะ” ท่าทีของโจเซฟิน