บทที่ 917

เจย์ได้จากไปอย่างไร้เสียง เซย์นรีบมาที่อพาร์ตเมนต์และพบว่าแองเจลีนนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อดวงตาของเธอไม่โฟกัส เธอจึงดูว่างเปล่าและสิ้นหวัง เซย์นพบว่าขาของเขาเกือบจะไม่ทำงานเมื่อได้พบเห็น “แองเจิล” เซย์นเดินโซเซไปข้างหน้า เมื่อได้ยินเสียงของเซย์น แองเจลีนก็ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น “เขามาใช่ไหม เซย์น?” เซย์นถูกยึดอยู่กับที่ แล้วเขาก็ยิ้มอย่างมิดเมี้ยน “ฉันไม่รู้ ทั้งหมดที่ฉันรู้คือฉันได้รับคำชี้แนะปริศนาบอกให้ฉันมารับเธอจากที่นี่ ฉันก็เลยมา” แองเจลีนรู้สึกอะดรีนาลีนพุ่งพล่านไปทั่วตัวเธอ “ต้องเป็นเขาแน่ ๆ เขาแสร้งทำเป็นใบ้และฉีดน้ำหอมลาเวนเดอร์ที่เขาเกลียดที่สุดเพื่อปิดบังตัวตนของเขาจากฉัน” น้ำตาของแองเจลีนเริ่มไหลริน “เขาต้องมาช่วยฉันแน่ ๆ ตอนที่ได้ยินว่าตาฉันมองไม่เห็นผ่านทางโทรศัพท์ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงผลักไสฉันอย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้ ถ้าเขาไม่สามารถทิ้งฉันไปได้” เซย์นพูดออกมา “ให้ฉันพาเธอไปหาหมอเถอะนะแองเจิล? ไปดูตาของเธอหน่อยเถอะ” แองเจลีนพยักหน้า เซย์นขุกเค่าลงตรงหน้าเธอ “ฉันจะอุ้มเธอไปเอง” แองเจลีนวางมือบนไหล่ของเซย์น เซย์นเกือบจะเซในขณะที่เขายืนขึ้น ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นใน