บทที่ 299

เขาถามฉันเบา ๆ ว่า“เธอกำลังตามหาฉันอยู่ใช่ไหม?” แซคคารี่ตั้งสติได้อย่างน่าประหลาดเมื่อเขาดึงฉันเข้าไป เขาป้องกันไม่ให้ข้อมือที่เป็นแผลของฉันเปียกน้ำ “ฉันอยากเรียกคุณเพื่อไปทานอาหารเย็นกัน” ฉันขมวดคิ้ว เขาเลิกคิ้ว “เธอทำอาหารเป็นด้วยหรอ?” “ฉันทำเป็นค่ะ” ฉันตอบ “ตอนที่เธออยู่ในคฤหาสน์หลังอื่นของฉัน ทำไมเธอถึงรอให้ฉันทำอาหารให้เธอล่ะ?” เขาถามด้วยความสงสัยและหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เขาค่อย ๆ ยิ้มราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้ “เธอเหมือนลูกแมวที่น่าสงสารที่กำลังรอการเลี้ยงดู” เขาพูดเสริม ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้มีอารมณ์ที่จะอยากทำอาหารเพราะฉันรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากกับดิกสัน ฉันคิดมาโดยตลอดว่าฉันทำอาหารไม่เป็น แต่ในที่สุด เมื่อฉันรู้สึกโล่งใจกับอดีตของฉัน ฉันก็รู้สึกอยากลุกขึ้นมาทำอาหารให้คนที่ฉันรักอย่างกะทันหัน ฉันอยากได้รับการยกย่องชมเชยเกี่ยวกับฝีมือทำอาหารของฉันบ้าง ฉันไม่สามารถบอกเขาได้ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากทำอาหารก่อนหน้านี้ ดังนั้นฉันจึงหาข้ออ้างที่บ้าบอ “ฉันไม่อยากทำ เพราะว่าในตอนนั้นคุณสงสารฉันด้วย ฉันเลยอยากให้คุณทำให้ฉันทาน” แซคคารี่มองชำเลืองตามาที่ฉัน “ตอนที่เธอจ้องมาที่ฉันตอนนั