บทที่ 329

ดิกสันกำลังบดขยี้ความรักที่มีร่วมกันระหว่างเราทีละนิด จู่ ๆ ฉันก็นึกถึงฉากที่เขาถูกเวนดี้วิ่งไล่ตาม ย้อนกลับไปตอนนั้นฉันรู้สึกกลัวมาก ใช่ ฉันกลัวว่าเขาจะทิ้งฉันไป กลัวมาก! เหมือนกับที่ฉันกลัวแซคคารี่กำลังจะทิ้งฉันไป! ย้อนกลับไปตอนนั้น ฉันไม่ได้ทำให้เขาอยู่ใกล้ ๆ ได้สำเร็จ! เหมือนกับว่าฉันไม่สามารถรักษาแซคคารี่ไว้ได้! ฉันทำร้ายแซคคารี่ ฉันทำให้เขาถูกจองจำ! ฉันยังทำลายธุรกิจที่เขาใช้เวลาครึ่งชีวิตสร้างขึ้นมา ฉันบอกกับดิกสันอย่างใจเย็น “ปล่อยฉันไปเถอะ!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดิกสันก็ได้โอกาสนี่แหละที่เหมาะสุด ๆ สำหรับเขา ฉันตกใจมากและรีบผลักเขาออกไปอย่างสุดกำลัง! ดิกสันพึมพำอย่างไม่ไยดี “ผมหดหู่มาก! แคโร ผมหดหู่ใจสุด ๆ! เป็นเพราะคุณอยู่เคียงข้างแซคคารี่…ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมเกลียดมาก! ผมเกลียดตัวเอง ผมเกลียดเขา และผมเกลียดคุณ! หัวใจผมเจ็บปวดมาก!” ขณะที่ดิกสันกำลังจะแนบชิดเข้ามา ฉันก็บีบแขนเขาและขอร้องเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “ได้โปรดอย่าเป็นแบบนี้! ดิกสัน ฉันท้อง! ร่างกายของฉันจะไม่ปล่อยให้ฉันได้รับแรงกระแทกใด ๆ! มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับฉันที่จะท้อง นี่เป็นโอกาสที่หายากสำหรับฉันที