บทที่ 877

ลูคัสลังเล และฉันก็ไม่สามารถให้คำแนะนำแก่เขาได้ เพราะฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของการต่อสู้นี้ ฉันไม่มีทางช่วยเขา หากเขาจะต่อสู้กับแซคคารี่ และไม่มีทางช่วยเหลือเขาในอนาคต ฉันยังคงพูดด้วยความสัตย์จริง “ฉันเป็นภรรยาของเขา” ฉันจะช่วยเหลือแซคคารี่เพียงคนเดียว “เอาล่ะ คุณผู้หญิงแคร์อะไรมากที่สุดครับ?” “ครอบครัว” ฉันตอบ ฉันแคร์ครอบครัวมากที่สุด ฝนตกหนักมากขึ้น และพวกเราก็โชคดีที่ไม่มีลมพัดมา เพราะหากมีลม หน้าผาเล็ก ๆ เช่นนี้คงไม่สามารถต้านทานมันได้ “คุณผู้หญิงครับ ดูเหมือนฝนจะตกหนักขึ้นแล้ว!” ลูคัสพูดกับฉัน ฉันคุกเข่าลงข้างเขาโดยสวมชุดกันฝนเอาไว้ ก่อนจะหรี่ตาและพูดขึ้น “ค่ะ มันตกหนักกว่าเดิมแล้ว” ฉันเริ่มตระหนก และประหม่า แซคคารี่คงจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ใช่ไหม? เฮ้อ มันเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่ต้องติดอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง “คุณผู้หญิง ทำไมคุณถึงมาตามหาผมล่ะครับ?” ลูคัสถามตรง ๆ “คุณช่วยชีวิตฉันไว้ที่ซีเรีย” ฉันกล่าว ทันใดนั้นมืออุ่น ๆ ของฉันก็ถูกใครบางคนกุมเอาไว้ ฉันชะงักไปในขณะที่หันไปมอง และเห็นใบหน้าอันขาวซีดของลูคัส หน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ เขาพูดขึ้นด้วยน้