Capítulo 133
Aunque David sonreía y su tono era bastante cordial, a Viviana se le erizó la piel.
Por dentro, estaba completamente desesperada.
Se sentía perdida.
Esa reacción suya, sumada a las ojeras provocadas por la falta de sueño, le confirmaban... ¡Que ya lo había visto!
Viviana sintió que su sonrisa se congelaba en sus labios. No se atrevía a mirar a David a los ojos. Bajó la cabeza y tosió con cierta incomodidad: —Dormí más o menos. Lo que pasa es que anoche tomé un poco, me algo sentía mareada, veía todo doble, jaja.
El rostro de David se tornó sombrío.
Dejó de sonreír por completo.
Una luz profunda brilló en su mirada: —El alcohol no es una excusa.
Viviana: —De verdad, cuando tomo, la vista se me nubla muchísimo, mis dedos no me obedecen, es como... Como si... —buscaba una comparación adecuada: —Como si me hubieran poseído.
David soltó una breve risa: —Tranquila sigue justificándote.
Viviana se quedó sin palabras.
Con una expresión sincera, como si hablara desde lo más profundo de su cora

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link