Capítulo 77 Yo te ayudo
Martín era demasiado directo.
Noelia se sentía acorralada por sus preguntas, con un impulso casi irresistible de huir, pero la persona frente a ella la observaba con tanta seriedad que le hacía sentir un calor incómodo en las orejas, y de repente se sentía completamente expuesta y derrotada.
Al ver que él insistía en conocer la respuesta, Noelia tomaba una profunda respiración y levantaba la mirada hacia Martín.
Ella preguntaba, —Entonces, ¿qué debo hacer?, ¿y qué será de este niño?
Su respuesta era muy calmada, pero Martín se detenía un momento, y en sus ojos, Noelia podía ver una desesperación profunda.
Una desesperación como de aguas estancadas.
—No quiero regresar.— Se detenía, luego bajaba la mirada y suavemente acariciaba su vientre aún no abultado, donde en silencio se estaba gestando una nueva vida. Ella pensaba en esto y sonreía, pero era una sonrisa más triste que una lágrima, —pero la gente de la familia Cordero no dejará en paz a este niño.
Los ojos de Martín centelleaban.

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link