Capítulo 23
Me estaba muriendo y había hecho las paces conmigo misma.
Le dije con una sonrisa: “Lo haré. Te perdono”.
“Caroline, ¿qué te pasó?”.
Fruncí el ceño y pregunté, “¿Eh?”.
“Siento que algo anda mal contigo”.
Dije suavemente: “Estoy bien”.
“¿Estás en casa? Yo estoy abajo”.
Yo no dije nada.
Colgué apresuradamente y me levanté. Escondí los analgésicos esparcidos por la habitación y me puse ropa limpia. Incluso me puse un estilo exquisito con maquillaje. Durante ese tiempo, no atendí ninguna de las llamadas de Dixon. Sabía que no podría detenerlo así porque no hacía mucho tiempo que había descubierto el código de acceso a mi casa.
1227, 27 de diciembre.
Le había dicho eso el día de nuestra cita.
Él frunció el ceño y preguntó: “¿Por qué elegiste ese número para tu contraseña?”.
Entonces le había dado una respuesta superficial, diciendo: “Es sólo un número aleatorio”.
Se oyeron golpes en la puerta de mi habitación mientras me maquillaba. Dejé mi pintalabios y le abrí la puerta. Dixo

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link