Capítulo 42
Carlos retiró su brazo y dijo con tono neutro: —¿Qué diferencia hace si levanto la mano o no?
Todo el mundo ya había estado de acuerdo; uno más, uno menos, no cambiaba nada.
Ramón hizo un ruido con la boca y replicó: —Acabo de ver que Lucía te miraba; podrías al menos hacer un gesto.
—¿Por qué debería? —Andrea intervino de repente. —¿No se supone que todos discutimos esto en una reunión? Algunos pueden pensar que está bien, mientras que otros no.
Ramón se quedó perplejo.
Andrea ya se había puesto de pie y, echando un vistazo a Lucía, dijo: —Todos conocemos la situación en neurocirugía; no creo que alguien que puede perder la audición en cualquier momento sea adecuado para quedarse aquí.
—Pero ya que todos están de acuerdo, no tengo nada que decir.
La reunión concluyó, y Nuria se llevó a Lucía a la cafetería, diciendo: —Luci, mira, a todos les parece que haces un gran trabajo, excepto Andrea.
Desde que Andrea había criticado a Lucía anteriormente, Nuria había mantenido cierta aversión h

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link