Capítulo 145
Andrés estaba parado de espaldas a ella, con una postura erguida y un contorno facial marcado y frío.
Escuchaba a Alma lamentarse de sus desdichadas experiencias, sin mostrar cambio alguno en su expresión.
La mujer seguía sollozando, —Todos los días pienso que debo perseverar, necesito sobrevivir para salir de allí, solo si estoy viva podré verte de nuevo, si muero, nunca podré verte...
—Andrés, por favor, te suplico que te quedes conmigo, estoy realmente al borde de la locura, cada vez que cierro los ojos veo imágenes de esos miserables abusando de mí, el dolor en mi corazón es mil de veces más intenso que el dolor físico...
Alma lloraba con interrupciones, —¿Podrías seguir hablando conmigo? Incluso si me regañas está bien... no te vayas, no me dejes, no... realmente... realmente quiero verte... ¡Eres la única luz en mi vida!
Ser la esperanza de alguien, ser la única luz en la vida de una persona, conmovería a cualquier hombre.
Sin embargo, Andrés no reaccionaba.
No había ni u

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link