Capítulo 172
—¡Soy yo!
Un sonido familiar resonó en el pasillo.
Me detuve de repente, agarrando la barandilla, aliviando un poco el corazón que tenía tenso.
Después de un momento, giré y subí las escaleras, donde vi a Adrián de pie en la penumbra.
Al recordar lo incómodo de nuestra despedida, no supe qué decir en un principio, pero realmente me había asustado, así que fingí estar molesta y le dije: —¿No sabes que te ves muy aterrador así?
—Sí —respondió de manera simple, como siempre.
Él no sabía cuánto podía parecer frío y cuán sin palabras me dejaba.
Estaba a punto de decirle algo más, pero él murmuró: —No volverá a pasar la próxima vez.
Ahora sí, me quedé completamente sin palabras.
Así que saqué la llave para abrir la puerta. Justo cuando la clave se introdujo en la cerradura, su voz resonó de nuevo, grave y baja: —Esta noche he pensado demasiado, no volverá a pasar.
¿Eh?
Esta vez fui yo quien me quedé atónita. Giré la cabeza y él ya había entrado.
Al cerrar la puerta, me

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link