Webfic
Buksan ang Webfix app para sa higit pang kahanga-hangang content

Capítulo 47

Esta escena cayó, clara e inequívocamente, en los ojos de Alejandro que estaba a un lado. Sus pupilas se contrajeron de golpe. Ese movimiento coincidía al cien por cien con la María de sus recuerdos. No solo Alejandro lo notó, sino que Diego también se quedó rígido de espalda. Justo en ese momento, José llegó para apoyar; justo en ese momento José avanzó a paso rápido para asistir. María estaba a punto de apartarse cuando una mano huesuda la agarró repentinamente por la muñeca. Los ojos turbios de Diego se clavaron en María; su voz temblaba sin forma, con un dejo de llanto. —Mari... ¿de verdad eres tú? ¿Has... has vuelto? La mirada de María se llenó de desconcierto. ¿Se había descubierto? Sintió que la sangre de todo su cuerpo se congelaba, y al segundo siguiente vio a Diego romper en un llanto incontenible, con una voz entrecortada y sollozante. —Eres tú... no me equivoqué... Has vuelto, Mari... ¿por qué no me llamas abuelo? ¿Sigues enojada porque ese día te di treinta azotes...? ¡El

Naka-lock na chapters

I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content

I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser

© Webfic, All rights reserved

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.