Capítulo 7
Tras un ruido leve, la puerta se abrió lentamente.
Un rostro lleno de arrugas apareció ante mis ojos: era mi mamá.
Primero apareció un rastro de sorpresa en sus ojos, seguido pronto por una alegría incrédula, mientras sus ojos se enrojecían rápidamente.
—Hija...— La voz de mi mamá ya era entrecortada, mientras extendió sus manos temblorosas hacia mí.
Me abalancé en sus brazos, y las lágrimas brotaron de mis ojos.
Toda la injusticia y la nostalgia se transformaron en ese momento en un llanto silencioso.
¡Resulta que ella me había extrañado todo el tiempo!
Más tarde supe que no era que ella me abandonara.
—En aquel entonces, todas las noches se oían los aullidos de los lobos en casa, así que me quedaba despierta toda la noche a tu lado, acunándote para que durmieras. Pero un día, cuando desperté, la puerta estaba abierta y tú ya no estabas...
Mamá dijo que luego este terreno iba a ser demolido, pero tenían miedo de que si se mudaban, yo no pudiera encontrar mi casa al regresar.
Por eso,

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link