Capítulo 17
—Ramón, ¿será que no puedes olvidar a Patricia y por eso viniste a propósito a esta cafetería para encontrártela?
Ramón respondió con voz aguda y segura, aunque con un matiz de incomodidad: —¿Cómo crees? La persona que más amo sigue siendo Lucía. Solo estaba entreteniendo un poco a Patricia.
Solté una risa fría y me fui sin darle más importancia.
Cuando regresé de entregar un pedido, vi que Lucía también había llegado.
Llevaba un vestido blanco, su gesto y sonrisa eran suaves, y hablaba en voz baja con Ramón.
El rostro sombrío de Ramón por mi culpa se iluminó un poco con la llegada de Lucía.
Ella se volvió hacia mí, fingiendo sorpresa: —Ramón, ¿no es Patricia? ¿Qué hace aquí?
En sus ojos había cautela y desconfianza. No le respondí ni me molesté en prestarle atención.
Cuando entré, ya me había visto, y ahora fingía descubrirme. No tenía ganas de actuar a su lado en esta escena.
Ramón, con aire triunfal, la abrazó por los hombros y me miró con un deje de provocación: —Trabaja en esta ca

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link