Webfic
Buksan ang Webfix app para sa higit pang kahanga-hangang content

Capítulo 34

Puse los ojos en blanco. Ese día se habían reunido, como si lo hubieran planeado. Lucía habló antes de que Ramón pudiera añadir nada, con lágrimas en los ojos y la voz entrecortada: —Fui yo quien le pidió a Ramón que te llamara. En cuanto pudiera, iba a bloquear ese número. —Sé que hice mal. Te invité a comer para disculparme, para ganarme tu perdón. —Dijo Lucía, con ese tono lloroso que me crispaba los nervios. No soporto a la gente que habla como si estuviera a punto de romperse a llorar; siempre me da la sensación de que es un lamento vacío. Detrás de esa pose frágil y lastimera se esconde, en realidad, la intención de forzarte a ser fuerte, a protegerla y a perdonarla. ¿Y no es eso también una forma de chantaje emocional? Le respondí con frialdad: —No hace falta. No voy a perseguir lo que ya hiciste, pero tampoco quiero que vuelvan a aparecer en mi vida. —Al menos, no delante de mí. Colgué de golpe, aún con rabia. Daniela se sentó frente a mí, con las piernas cruzadas: —Vamos a ana

Naka-lock na chapters

I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content

I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser

© Webfic, All rights reserved

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.