Capítulo 132 Ayúdame a ponérmelo
Silvia se sentía preocupada y no sabía si esa idea era de Lorena o de Emilio.
Este tema era demasiado peligroso, así que Silvia desvió la mirada: —Lorena, no entiendo bien lo que quiere decir, pero creo que las personas no pueden quedarse sin cambiar. Yo también quiero intentar algo nuevo afuera. Ustedes y Emilio me ven como a una hija, y así como un pajarillo crece y deja el nido de sus padres para construir el suyo propio, ¿no le parece?
Hablando desde el corazón, siguió por esa línea, esquivando hábilmente el tema peligroso.
No mostró ninguna fisura en su discurso, así que Lorena solo pudo decir: —Toma tu café. —y no mencionó más el asunto.
Silvia pensó que no era conveniente quedarse más tiempo. Después de terminar su café, dejó la taza y dijo: —Ya es tarde, y tú necesitas descansar, me voy.
Lorena respondió: —Emilio está en el despacho del segundo piso. Sube a despedirte, pajarillo, no sabemos cuándo volverás a visitarlo.
Era lo correcto.
Silvia preguntó: —¿Cuál es el despacho?

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link