Capítulo 29
Andrea estaba sentada junto a Víctor y, al ver que me acercaba, golpeó el asiento a su lado: —¡Mamá, siéntate aquí!
Me senté junto a ella.
Andrea me miró de reojo: —Haz un deseo.
Observé las llamas de las velas que parpadeaban, cerré los ojos y comencé a pensar en silencio.
"Espero que Andrea se sienta mejor poco a poco."
"Y también espero que podamos ser felices siempre."
Abrí los ojos y soplé con fuerza para apagar las velas.
Andrea se acercó rápidamente a mí, su pequeño cuerpo casi pegado al mío: —¿Qué pediste, mamá?
Justo cuando iba a responder.
Víctor, sin querer dejarme en una situación incómoda, intervino para ayudarme: —Andrea, si dices el deseo, ya no se cumple.
Andrea, con su carita triste, hizo un puchero: —Entonces, está bien.
La vi fruncir el ceño de forma tan adorable que no pude evitar reír. Tomé un trozo pequeño de pastel y lo corté para ella: —Come algo, primero.
Andrea infló sus mejillas: —Pero papá dijo que no debo comer postres por la noche, que s

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link