Capítulo 72
Con cierta torpeza, sequé las lágrimas de Andrea: —¿Por qué de repente te disculpas conmigo así sin más?
Andrea me abrazó fuertemente: —No debería haberte ignorado...
Su voz era suave y un poco ingenua.
Acaricié su cabello con delicadeza: —Eres humana, también tienes emociones.
Continué, acomodando a Andrea en mi regazo, mirándola a los ojos con seriedad: —Ahora, ¿puedes decirme qué fue exactamente lo que Diego te dijo?
Andrea dudó mucho antes de responder: —Dijo que viniste a nuestra casa, que te haces pasar por mi mamá solo para hacerle frente a él.
—Que tan pronto como él te perdone, volverás con él y dejarás de ser mi mamá.
—Y entonces ya no me querrás más.
Para un niño como Andrea, es difícil discernir si lo que le dicen es verdad o mentira.
Solo procesa la información tal como se la presentan...
Andrea me quiere mucho.
Si algún día la dejara, definitivamente estaría devastada.
Andrea bajó la cabeza, sin atreverse a mirarme.
No la presioné, solo sonreí: —¿Así que estabas de mal hu

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link