Capítulo 210
Al escuchar estas palabras, María lloró aún más intensamente.
Anita, con un tono burlón, me tomó del brazo y dijo: —Vamos, este lugar realmente es deprimente.
Nos dirigimos hacia la salida.
Víctor exclamó: —¡Espera!
Me giré y lo miré frunciendo el ceño.
Parecía que Víctor quería advertirme de algo, pero luego se dio cuenta de que no era el momento ni el lugar.
Lo único que logró decir fue: —Sara, por favor, deja en paz a María, por el bien del niño.
Me reí con desdén: —¿Niño? ¿De quién?
Víctor se puso pálido y luego rojo de ira: —Sara, no seas tan... No provoques problemas...
Sus palabras fueron titubeantes y revelaron su inseguridad.
Reí, notando un cambio en Víctor desde que perdí la memoria.
Antes, él justificaba su infidelidad y me culpaba con audacia, pero ahora solo podía acusarme con vacilación.
No quería perder más tiempo en discusiones inútiles, así que respondí con frialdad: —Presidente Víctor, deberías preguntarle a tu María por qué vino a buscarnos solo para hacerse la ví

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link