Capítulo 233
Abrí los ojos de par en par y traté de empujarlo con todas mis fuerzas.
Pero él se detuvo frente a mí y luego tragó el agua.
Se rió: —¿Qué pensabas? ¿Que te daría agua boca a boca? ¡Sigue soñando!
Me quedé sin palabras.
Alberto notó que algo andaba mal y finalmente me dio unos sorbos de agua.
El agua en mi estómago vacío pareció aliviarme un poco.
Apoyada en su pecho, pregunté con debilidad: —¿Dónde está Javier?
Alberto arqueó una ceja: —¿Por qué no preguntas por Manuel? ¿No debería estar contigo?
Lo miré con desprecio: —Él no pudo venir.
Alberto sonrió con sarcasmo: —No te preocupes, ya llamé a todos.
Me alarmé: —¿Por qué les llamaste?
Alberto arqueó una ceja: —Estás así y ¿no debería avisarles?
Me quedé sin palabras.
Quería decir que estaba bien, que me encontraba perfecta, pero el vértigo seguía presente.
Solo pude seguir recostada en su pecho.
La villa estaba tranquila, y aún se podía oler a nuevo.
Cerré los ojos débilmente, y Alberto simplemente se quedó allí, sirviéndome de cojín

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link