Capítulo 41
María lloraba en voz baja: —No era mi intención. La señorita Sara me ha malinterpretado...
Mientras lloraba, me lanzaba miradas desafiantes a escondidas.
Yo la observaba imperturbable: —¿No era tu intención cuando tú y Víctor conspiraban para robarme el dinero?
Escupí hacia Víctor: —Víctor, me das tanto asco que me dan ganas de vomitar.
Deseaba marcharme de allí inmediatamente.
De repente, Víctor agarró mi mano.
Mi voz era fría como el hielo: —¡Suéltame!
Víctor no soltaba mi mano. Se mostraba tenso: —Sare, lo que has oído es falso. No tenía intención de robarte el dinero.
Me reí con sarcasmo: —Ah, si no era un robo, entonces devuélveme el dinero con intereses.
Víctor vacilaba.
Evidentemente, no quería renunciar a tanto dinero.
Lo miré con desprecio y me solté de su agarre.
De repente, María gritó: —¡Víctor, ella se llevó todo!
Dicho esto, corrió a revisar el vestidor.
Cuando María vio el joyero vacío, los relojes desaparecidos y los bolsos de edición limitada de Loewe también ausentes.

Naka-lock na chapters
I-download ang Webfic app upang ma-unlock ang mas naka-e-excite na content
I-on ang camera ng cellphone upang direktang mag-scan, o kopyahin ang link at buksan ito sa iyong mobile browser
I-click upang ma-copy ang link