บทที่ 586

หยิง เสี่ยวเซียวขมวดคิ้วทำหน้าคิดหนักอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าของเธอ “ไปกันเถอะ ไปหาพวกเขากัน” "ไม่จำเป็นหรอกน่า" ทัง โรลชูวไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งที่เราพูดเท่าไหร่ หยิง เสี่ยวเซียวโกรธทันที “ทัง โรลชูวถามตัวเองดี ๆ นะ แกจะมานั่งคิดเรื่องนี้ทั้งวันไม่ได้?” “ฉัน…” ทัง โรลชูวกัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกสองจิตสองใจ “ไปถามเขากันเถอะ” หยิง เสี่ยวเซียวเตรียมพูดโน้มน้าว ทัง โรลชูวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ตกลง ไปก็ได้" เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะออกไป พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับ คุณเพิ่งสั่ง...” ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะทำอาหารเสร็จ หยิง เสี่ยวเซียวได้หยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอออกจากกระเป๋าและยัดธนบัตรสองร้อยหยวนไว้ในมือ "เราไม่กินแล้ว นี่เงินสำหรับค่าอาหาร" หลังจากนั้นเธอก็ดึงมือของ ทัง โรลชูวและพวกเขาก็รีบออกไป พนักงานเสิร์ฟยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความสับสน โดยถือเงินไว้สองร้อยหยวน "ไม่เกินไปหน่อยหรอ!" มันคือคำเตือนจาก ทัง โรลชูวเกี่ยวกับ หยิง เสี่ยวเซียวที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย หยิง เสี่ยวเซียวกลอกตา “เอาเถอะ ฉันทำมันก็เพื่อเธอ” แต่เมื่อ