บทที่ 595

“ลู เซียวเหยา คิดจะทำอะไรของของนายเนี่ย?” ร่างสูงคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบาง พร้อมลากเดินลงมายังโถงทางเดินชั้นล่าง ส่วนเสี่ยวเซียวก็พยายามอย่างหนักในการบิดข้อมือออกจากอุ้มมือหนาราวคีมหนีบนั่น จนใบหน้าสวยแดงเรื่อด้วยความโกรธ “ลู เซียวเหยา ปล่อยฉันนะ!” ร่างเล็กตะเบงเสียงให้คนตัวสูงด้านหน้า ทันใดนั้นขายาว ๆ ของเขาก็หยุดเดินทันที ทว่าก่อนที่เสี่ยวเซียวจะตั้งสติได้ ร่างทั้งร่างก็ถูกหมุนเข้าด้านในให้ชนกับกำแพงหนาเสียก่อน คิ้วเรียวขมวดขุ่นเพราะความเจ็บจากแรงกระแทก ก่อนเงยหน้ามองร่างสูงที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมด้วยแววตาขุ่นมัว สองมือหนาทาบทับลงด้านข้างราวกักขัง พร้อมกับดวงตาดำสนิทแต่สกาวที่กำลังมองลงมา ชายหนุ่มอยู่ใกล้จนได้กลิ่นมินท์อ่อน ๆ ลอยออกมา ปกติเซียวเหยาก็เป็นคนที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่แล้ว แต่ยิ่งพอมาโดนแสงจากสปอร์ตไลท์กระทบลงมายังใบหน้าและลำตัว กลับทำให้อีกคนยิ่งดูหล่อเหลาอย่างที่เปรียบไม่ได้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอีกครั้ง เสี่ยวเซียวรีบกระพริบตาเพื่อตั้งสติ พลันถามออกไป “ลู เซียวเหยานี่มันอะไรกัน?” คิ้วเข้มข้างกระตุกสองทีเชิงหยอกล้อ มุมปากของเขาเหยียดยิ้มจนน่าหมั่นไส้ “แล้วคิดว่าย