บทที่ 607

เมื่อทานข้าวกลางวันกันเสร็จเรียบร้อย โรลชูวก็ไปส่งหมิงเสี่ยวเซียวที่โรงแรม ก่อนจะแวะไปที่โรงพยาบาล เธอมาเพื่อ ‘เยี่ยม’ เซา เสี่ยวหวัน เซา เสี่ยวหวันก็ดูไม่ตกใจกับการมาเยี่ยมของทัง โรลชูว “ขอเวลาส่วนตัวให้เราหน่อย” หญิงวัยกลางคนหันไปพูดกับคนที่ถูกจ้างมาให้ดูแลตน พอผู้ช่วยเหลือเดินออกไป เสี่ยวหวันก็ดึงผ้าห่มมาคลุมขาโดยที่ไม่แม้แต่จะพูด หรือหันมองโรลชูวเลยสักนิด ในห้องพักผู้ป่วยนั้นเงียบเชียบ โรลชูวได้แต่กวาดตามองไปรอบห้องแล้วยกยิ้ม “ห้องผู้ป่วยวีไอพีก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนะ ซึ่งก็ส่งผลดีต่อการรักษาตัวอยู่ในคุกเป็นไหน ๆ ถูกต้องไหม เสี่ยวหวัน?” หญิงสาวตั้งใจเน้นชื่อ ‘เสี่ยวหวัน’ ด้วยโทนเสียงที่แปลกไป ทว่า เซา เสี่ยวหวันก็ยังคงมองไปนอกหน้าต่างราวเมินเฉยต่อคำพูดนั้น โรลชูวเองก็ไม่ได้ใส่กับท่าทีเมินเฉยนั่น ขาเรียวก้าวเท้าไปตรงหน้าต่าง พลันหันหน้ามาสบกับสายตาของเสี่ยวหวัน บางทีเสี่ยวหวันอาจไม่คิดว่าเธอจะเดินมา เพราะท่าทางตกใจของเธอนั้นเป็นคำตอบได้อย่างดี โรลชูวมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “เสี่ยวหวัน นี่ไม่ใช่เธอเลย เธอเคยพูดเยอะกว่านี้เวลาเจอฉัน แล้วทำไมวันนี้ถึงเงียบปากได้ล่ะ? กลัวจะหลุด