บทที่ 617

เสี่ยวเซียวเริ่มโทษความใจเร็วของตัวเอง เพราะถ้ารู้ว่าหมอนี่คือซอง โม เธอคงไม่ใจร้อนเพียงเพราะอย่างเอาคืนเซียวเหยาหรอก แต่โชคร้าย โลกนี้ไม่มีคำว่า ‘ถ้า’ หรือ ‘แต่’ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว พอมาอยู่ต่อหน้าซอง โม หญิงสาวก็ทำเพียงปั้นหน้ายิ้มเยาะ “สงสัยเราจะลืมเช็คฤกษ์ของวันนี้ก่อนมานะ ดูท่าจะดวงไม่ดีเท่าไหร่” ได้ยินแบบนั้น ซอง โมก็ขมวดคิ้วพร้อมแววตาที่แปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณซอง” ลู เซียวเหยาทักทายอีกคนกลับอย่างสุภาพ โดยเลี่ยงประโยคเหน็บแนมของแฟนสาว ซอง โมจึงรับคำทักทายกลับพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” เซียวเหยาลอบยิ้ม ก่อนหันไปเอ่ยกับเสี่ยวเซียว “เสี่ยวเซียว อย่ารบกวนคุณซองเลย กลับโต๊ะเรากันเถอะ” แม้จะยังโกรธเคืองแฟนหนุ่มอยู่ไม่น้อย แต่เสี่ยวเซียวก็คิดว่ามันดีกว่ามาเปลืองเวลากับคนอย่างซอง โม มือเรียวรีบคว้ามือของเซียวเหยาไว้ โดยไม่สนใจสายตาของซอง โม เมื่อมองมือของคู่รักที่จับกันไว้แน่น สายตาดุก็หม่นลง “ทีหลังก็อย่าหุนหันพลันแล่น ไม่งั้นเดี๋ยวก็เจอเรื่องแย่ ๆ แบบนี้อีก” ลู เซียวเหยาพูดพลางนึกถึงใบหน้าของเสี่ยวเซียวตอนเจอเห็นซอ