บทที่ 1048

เมเดลีนเดินตรงไปหาเจเรมี่ ในตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากเป้าหมายของเธอ เจเรมี่ไม่รู้ว่าเหตุใดเมเดลีนจึงมาหาเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกดีใจที่ได้พบเธอ ในจังหวะที่เมเดลีนเดินมาหาเขา เธอก็ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเขาอย่างแรง เจเรมี่ที่หน้าหันถึงกับงุนงง ทุกคนตกตะลึง พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งโดยไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาท่ามกลางห้องประชุมใหญ่นี้เลยเลยแม้แต่น้อย หลังจากได้เห็นเหตุการณ์นี้ เคนก็ตกตะลึงไปสองสามวินาทีเช่นกัน จากนั้นเขาก็ขอให้ทุกคนในห้องประชุมออกไปทันทีก่อนที่เขาเองก็ตามออกไปและปิดประตูลง ในห้องประชุมเหลือเพียงเมเดลีนและเจเรมี่เท่านั้น เจเรมี่ยกนิ้วเรียวขึ้นแตะแก้มที่ถูกตบอย่างแรง จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและมองไปที่สีหน้าเย็นชาของเมเดลีน กระทั่งการจ้องมองของเธอก็ยังเต็มไปด้วยการทิ่มแทงเช่นเดียวกัน “คุณมอนต์โกเมอรี ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่อยากเจอคุณอีก ทำไมคุณถึงยังตามหาผมอยู่อีกล่ะ คุณลืมผมไม่ได้จริง ๆ สินะ ถึงอยากเจอผมแทบแย่แบบนี้?” เมเดลีนมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มทีเล่นทีจริง แล้วความผิดหวังก็ฉายชัดในแววตาของเธอ “ลิเลียนเป็นใบ้ไปแล้ว ตอนนี้คุณมีความสุขหรือยัง?” ‘ลิเลียนเป็นใบ้ไ