บทที่ 907

ทันใดนั้น เจเรมี่ก็ได้ยินเสียงกระแทกตุ้บ เหมือนของหนักร่วงลงสู่พื้น เมื่อเขาคิดว่าเมเดลีนกำลังทำลายข้าวของในขณะที่เคืองใจอยู่จึงเริ่มเป็นห่วงเธอมากขึ้น “ลินนี่” เขาเคาะประตูและส่งเสียงเรียก “ลินนี่ คุณไม่เป็นใช่ไหม?” เจเรมี่ถาม แต่ไม่ได้รับการโต้ตอบใด ๆ จากเมเดลีน หัวใจที่เต้นผิดจังหวะและกระสับกระส่ายของเขาทำให้เจเรมี่รอไม่ได้อีกต่อไป เขาพยายามที่จะเปิดประตู แต่มันก็ถูกล็อคจากด้านใน “ลินนี่ คุณกำลังทำอะไรข้างในน่ะ? ลินนี่!” เสียงของเจเรมี่มีความตื่นตระหนกและสับสนมากเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เขาโยนหมอนทิ้งไปและยกขายาว ๆ ของเขาถีบไปที่ตัวล็อคของประตู ทันทีที่ประตูถูกถีบเปิดออก เจเรมี่ก็เห็นเมเดลีนนอนอยู่ข้างเตียงและเม็ดยาก็กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น จู่ ๆ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ลินนี่!” เขารีบไปอยู่ข้าง ๆ เธอและกอดเธอไว้ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเมเดลีนซีดเหมือนกับหิมะ เจเรมี่ก็อยู่ในความกระวนกระวาย “ลินนี่ ฟื้นสิ! เอวลีน! เอวลีน มอนต์โกเมอรี!” ไม่ว่าเจเรมี่จะส่งเสียงเรียกเธอมากแค่ไหน เมเดลีนก็ไม่ตอบสนอง เจเรมี่จึงรีบอุ้มเมเดลีนขึ้นและพุ่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยเร็วที่