บทที่ 927

มือของเมเดลีนที่อยากจะตบหล่อนอีกครั้งถูกตรึงแน่นอยู่กลางอากาศ เธอเห็นลาน่ายิ้มอย่างชั่วร้าย แต่ทันใดนั้น หล่อนก็ตีหน้าเศร้าให้กับเจเรมี่ “ฮานส์ เธอทำร้ายฉัน” เมื่อลาน่ากล่าวเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเมเดลีนรู้สึกได้ถึงแรงที่เพิ่มขึ้นของฝ่ามือของเจเรมี่ เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและอยากจะรื้อฟื้นความทรงจำของชายคนนั้น แต่สายตาของเจเรมี่มีเพียงแต่การดูถูกเธออย่างเย็นชา มันนานมาแล้วตั้งแต่ที่เธอเห็นเขามองเธอด้วยความโหดร้ายเช่นนี้ ในตอนนั้น เขากำลังมองเธอในแบบเดียวกัน นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาลืมเรื่องของเธอไปหมดสิ้น “เธอกล้าดียังไงถึงทำร้ายผู้หญิงของฉัน? เธออยากถูกฆ่ารึไง?” เจเรมี่ดึงข้อมือของเมเดลีน ไม่ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดข้อมือมากแค่ไหน มันก็ไม่เจ็บมากเท่าคำพูดที่เขาพูดออกมาในตอนนั้น ‘ผู้หญิงของเขา’ เมเดลีนกลั้นใจร้องไห้ สายตาของเธอยังไม่ยอมแพ้และเฉียบคม “ฉันคือคนเดียวที่เป็นผู้หญิงของคุณ” เธอจ้องสายตาที่เย็นชาของเจเรมี่ “เจเรมี่ คุณไม่มีทางลืมฉันได้ตลอดกาลหรอก สักวันหนึ่ง คุณจะจำฉันได้เอง” เจเรมี่มองสายตาของเธอ มือของเขาดูจะคลายออกเล็กน้อย เมื่อลาน่ารู้สึกว่าเมเดลีนทำให้เจเรมี่หวั