บทที่ 928

อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดยังคงมาเป็นระลอก ทันใดนั้นเมเดลีนรู้สึกว่าทุกอย่างตรงหน้าเธอค่อย ๆ เริ่มมืดมัว ในตอนนั้นเมื่อเธอกำลังจะล้มลงบนพื้น เธอก็จับร่างสีดำที่เข้ามาใกล้เธออย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างนั้นจะคว้าเธอไว้ได้อย่างมั่นคง… “เจเรมี่ เจเรมี่…” เมเดลีนยังคงส่งเสียงเรียกชื่อของเจเรมี่อย่างไม่รู้ตัว และทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินใครบางคนเรียกเธอด้วยความกังวล “เอวลีน ตื่นแล้วเหรอ? เอวลีน” เมเดลีนลืมตาในทันทีและเห็นเอโลอิสกำลังมองเธออย่างใจจดใจจ่อ เธอมองไปรอบ ๆ และตระหนักได้ว่าเธออยู่ในโรงพยาบาล “เอวลีน ขอบคุณพระเจ้าที่ลูกโอเค” เอโลอิสถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ยังกังวลอยู่ “ทำไมจู่ ๆ ลูกถึงเป็นลมไปล่ะ? แม่ห่วงมากว่าลูกจะเกิดอุบัติเหตุ” เมเดลีนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติและหัวใจเธอก็เต้นแรงอีกครั้ง “หนูเห็นเจเรมี่ค่ะ” “อะ อะไรนะ?!” เอโลอิสตกใจและคิดว่าเธอหูแว่ว “เอวลีน ลูกเพิ่งพูดว่าลูกเห็นเจเรมี่ใช่ไหม?” “ใช่ หนูเห็นเขา” เมเดลีนพยักหน้ายืนยันขณะที่น้ำตาร้อน ๆ ก็ไหลลงจากหางตาของเธอ “เขายังมีชีวิตอยู่ค่ะ แม่ เขายังมีชีวิตอยู่ เขาไม่ได้ทิ้งหนูไป” เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น แววตา