บทที่ 941

“เจเรมี่” เมเดลีนพูดด้วยความดีใจ “คุณมาหาลูกของเราใช่ไหม?” เจเรมี่มองเมเดลีนที่กำลังยิ้มและตรงไปที่บานกระจกอย่างเฉยเมย เขาจ้องพวกทารกแรกเกิดในเครื่องอบของห้องพยาบาล ริมฝีปากบางเฉียบแยกออกเพียงเล็กน้อยขณะถาม “คนไหนคือลูกของคุณ?” น้ำเสียงของเขาแผ่วมากเสียจนไม่อาจบอกอารมณ์ใดได้ เมเดลีนยิ้มแล้วบอกเขา “คนที่สองจากแถวสุดท้ายที่ตัวเล็กที่สุด” มีประกายแห่งความสุขในดวงตาคู่งามของเธอขณะที่วาดนิ้วเรียวไปยังทารกน้อยซึ่งหลับสนิท “เป็นเด็กผู้ชาย เขาคงจะดูเหมือนคุณในอนาคต” “ลูกชายของคุณจะดูเหมือนผมไปได้ยังไง?” คำพูดของชายหนุ่มเหมือนกับการสาดน้ำเย็นจัดใส่เมเดลีน เธอมองผู้ชายเย็นชาคนนั้นอย่างแปลกใจ “เจเรมี่?” “คุณยังเพ้อฝันเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ? เจเรมี่สามีของคุณตายแล้ว” เขาโพล่งออกมาโดยไร้ความเมตตา คำพูดอันรุนแรงแทงทะลุหัวใจของเมเดลีนราวกับลิ่มน้ำแข็งที่มองไม่เห็น เมื่อเมเดลีนได้ยินดังนั้น เธอก็ค่อย ๆ กำหมัดแน่นและข่มตัวเองให้สงบลงก่อนจะยิ้มตอบอย่างไม่มีอะไร “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามหน่อยว่า มีเหตุผลอะไรกันที่นำพาคุณซิมเมอร์แมนมาที่นี่? ไม่ใช่มาเพื่อพบลูกชายของฉันใช่ไหม?” เจเรมี่หัวเราะในลำคอ “แน