บทที่ 3349

“ดาห์เลีย จอห์น?” ในที่สุดฮาร์วีย์ก็เหลือบมองตรานั้น ใบหน้าของเขายังคงสงบ “เธอคิดจะอวดความมั่งคั่งต่อหน้าฉันงั้นเหรอ “ฉันไม่ต้องการเงินหรอก “กลับไปบอกว่าตรานี่ไม่พอที่จะสั่งฉันได้ “ฉันไม่สะทกสะท้านเลย” พอร์ควิงคำรามและจับจมูกของเขาแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว “ทำไมนายถึงวางเฉยกับตระกูลจอห์นได้ขนาดนี้!” เขากรีดร้องด้วยความโกรธ “นายเป็นใครกัน! "บอกชื่อฉันมา!" ฮาร์วีย์ยังคงสงบและไว้ถ้า "ฉัน? ฉันก็เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเท่านั้น “นอกจากคืนความยุติธรรมให้คนอื่นแล้วฉันก็ไม่มีงานอดิเรกอะไรอีก” “ฉันไม่สนว่านายเป็นใครหรอกเด็กน้อย! ฉันจะทำให้นายพิการซะ!” พอร์ควิงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างไม่มีการควบคุมเมื่อได้ยินว่าฮาร์วีย์เป็นเพียงลูกเขยแต่งเข้าบ้าน จากนั้นเขาก็กรีดร้องใส่ชายในชุดสูทว่า “มาสิ! มาจัดการเขาเดี๋ยวนี้!” คนจากแก๊งโอเวอร์ลอร์ดและตระกูลจอห์นดึงอาวุธออกมาและรีบเข้าหาฮาร์วีย์ด้วยความดุร้าย ปัง ปัง ปัง! ราเชลหรี่ตาลงและก้าวไปข้างหน้าก่อนที่ฮาร์วีย์จะสั่งเธอเสียอีก ในช่วงเวลาเพียงชั่วครู่ พวกที่พุ่งตัวเข้ามาก็ถูกส่งให้กระเด็นออกไป กระดูกแขนของพวกเขาหักไปครึ่งหนึ่ง พวกเขาทำได้