บทที่ 2082

ในความเป็นจริง ดไวท์ไม่รู้ว่าข้อจำกัดในเรื่องระดับการบ่มเพาะไม่มีผลกระทบต่อเฟนด์ เพราะเฟนด์ได้ดูดซับความทรงจำของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่มาแล้ว ไม่เพียงแต่เขาจะรู้ในสิ่งที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่รู้เท่านั้น แต่เขายังได้รับประสบการณ์ที่หลากหลายจากปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อีกด้วย ด้วยสิ่งเหล่านี้ที่ช่วยเหลือเขา เฟนด์จึงไร้ข้อจำกัดในการบ่มเพาะทักษะยุทธ เมื่อเวลาผ่านไป อัลเบี้ยน ดไวท์และคนอื่น ๆ เห็นเพียงเหงื่อร้อน ๆ ที่ไหลลงมาหน้าผากของเฟนด์ราวกับห่าฝน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้ เช่นเดียวกับการที่เวลาหนึ่งวันและหนึ่งคืนผ่านไปขณะที่ในที่สุดเฟนด์ก็ประสบความสำเร็จในการสร้างดาบวิญญาณเล่มที่สิบ ในที่สุดเฟนด์ก็เข้าสู่ระดับเชี่ยวชาญ ไม่ว่าผู้ฝึกยุทธจะฝึกทักษะยุทธใด ทักษะยุทธเหล่านั้นจะแบ่งออกเป็นสามระดับ คือระดับเบื้องต้น ระดับเชี่ยวชาญ และระดับสมบูรณ์ ความสำเร็จของเฟนด์ในการสร้างดาบวิญญาณได้จำนวนสิบเล่มก็หมายความว่าเขาได้ก้าวเข้าสู่ระดับเชี่ยวชาญอย่างสมบูรณ์ หากเฟนด์ต้องการบรรลุถึงระดับสมบูรณ์ เขาต้องสร้างดาบวิญญาณให้ได้จำนวนห้าสิบเล่ม เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาต้องปักหลักเพื่อบรรลุเป้าหมายนั้นด้วยระยะเวลาที่ยาวนาน เมื่อเฟนด์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ล่วงเลยเข้าสู่ยามพระอาทิตย์ขึ้นในวันที่สามแล้ว นี่หมายความว่าเขาฝึกฝนมาหนึ่งวันครึ่งไปแล้ว เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแสงแดดส่องผ่านผืนดินเช่นไร เฟนด์ดูดซับพลังงานส่วนใหญ่จากผลึกวิญญาณสลายได้สำเร็จ และพลังงานที่เหลืออีกสามถึงสี่ส่วนถูกเก็บไว้ในร่างกายของเขา แม้ว่าผลึกวิญญาณดังกล่าวจะมีขนาดเท่าเล็บมือ แต่ก็ไม่อาจประเมินพลังของมันต่ำเกินไปได้ ถ้าเขาไม่ใช้พลังวิญญาณทั้งหมดในการสร้างดาบวิญญาณ เฟนด์คงจะร่างระเบิดและตายจากพลังงานที่ถาโถมมามากเกินไป แนชยื่นมือออกไปวางผ้าขนหนูสีขาวไว้ในมือของเฟนด์ “ไปเช็ดตัวให้แห้ง” เสียงของแนชแหบเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วงลูกชาย เพราะไม่ว่าอย่างไรเฟนด์ก็ต้องเจ็บปวดแสนสาหัสจากการที่เส้นลมปราณของเขาถูกพลังวิญญาณบดขยี้จนร่างกายของเขาสั่นเทา การได้เห็นเฟนด์ในสภาพเช่นนี้ทำให้แนชกังวลอย่างมาก เฟนด์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตัวเขาสกปรกมากราวกับถูกฝุ่นที่ปลิวมาตามลมเกาะและมีเหงื่อไหลโทรมกาย ความปรารถนาสูงสุดของเขาในตอนนี้คือการหาลำธารที่ใสสะอาดในการอาบน้ำ เขาถอนหายใจอย่างผ่อนคลายและลุกขึ้นยืนจากพื้นในที่สุด ในขณะที่เขานั่งสมาธิเป็นเวลานานและร่างกายของเขาอยู่ในอยู่ในท่าเดิมตลอดเวลา ข้อต่อของเขาจึงดังขึ้นทันทีที่เขาลุกขึ้นยืน ในขณะนี้ เจดอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “น้องเฟนด์เมื่อกี้นายทำอะไรอยู่? นายกำลังฝึกฝนทักษะยุทธหรือทักษะศิลปยุทธที่ทรงพลังอย่างยิ่งงั้นหรือ? นายฝึกฝนอยู่นานทีเดียว…” เฟนด์ชำเลืองมองที่ เจดและตอบง่ายๆ ว่า “ฉันแค่ต้องการใช้เวลาในการพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็วก็เท่านั้น” นี่เป็นการแสดงออกที่ชัดเจนและแข็งกระด้าง แต่เจดก็เข้าใจว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเฟนด์เขาคงดูเสียมารยาทถ้าเขายังคงรบกวนเฟนด์ เพื่อให้ได้คำตอบ ทั้งที่เห็นอยู่ทนโท่ว่าเฟนด์ไม่เต็มใจที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากสักเท่าไหร่ ดังนั้น เจดจึงหยุดถาม เฟนด์หันกลับไปมองถนนลูกรังเบื้องหน้า มีทางเดินทอดยาวจากทิศตะวันตกไปตะวันออก และเขาก็เกิดคำถามว่าพวกเขาจะสามารถเดินทางออกจากหุบเขานี้ไปตามถนนสายนี้ได้หรือไม่ "ไปกันเถอะ เราอยู่ที่นี่มานานแล้ว” คนอื่น ๆ พูดไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูด มุมปากของเจดกระตุก เขาถึงกับหมดคำจะพูด เขารู้สึกว่าคน ๆ นี้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่กลับทำตัวราวกับเป็นหัวหน้ากลุ่ม เขาบ่มเพาะทักษะของตัวเองและเอ่ยถึงการออกเดินทาง โดยไม่คิดที่จะถามความเห็นของพวกเขาอย่างจริงจัง เจดกระแอมเบา ๆ “ศิษย์พี่อัลเบี้ยนยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ เราจะทำยังไงหากออกไปอย่างกะทันหันและต้องเผชิญกับอันตราย”