บทที่ 686

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการซุบซิบนินทาของผู้คน แคทเธอรีนจึงยิ้มออกมาจาง ๆ แล้วกดลงบนคีย์เปียโน ทำให้ภายในห้องจัดเลี้ยงตกอยู่ในความเงียบ เธอปรับไมโครโฟนพลางพูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ “นี่เป็นเพลงใหม่ที่ดิฉันแต่งขึ้นมาค่ะ วันนี้จะเป็นครั้งแรกที่ดิฉันบรรเลงและขับร้องเพลงนี้ ดิฉันหวังว่าทุกคนจะตั้งใจฟังกันนะคะ” “เธอบ้าไปแล้วเหรอ? เธอยังแต่งเพลงเองอีกด้วย” “บางทีเธอคงจะอิจฉาซินดี้และอยากจะโดดเด่นกว่าเธอ แต่ซินดี้เป็นนักร้องนะ” “ทุกวันนี้คุณหนูจากตระกูลที่ร่ำรวยก็อยากจะทำเพลงเป็นของตัวเองทั้งนั้นแหละ เป็นการดูถูกดนตรีเสียจริง” ขณะที่ทุกคนกระซิบกระซาบที่ข้างหูของกันและกัน เสียงเพลงสดใสที่บรรเลงขึ้นจากคีย์เปียโนก็ค่อย ๆ ดังขึ้น “ฉันบอกกับคุณว่า ‘หยุดอยู่ตรงนั้นนะ’ ” “เครื่องบินบินข้ามผ่านนภาสีคราม” “ฉันกำลังจะออกเดินทาง” “ฉันจะออกเดินทางไปไกลแสนไกล” “น้ำตาร่วงเผาะบนอกฉัน” “ความสัมพันธ์นี้ จะไม่จบบริบูรณ์” “เรากำลังตามหาความฝันอนาคตไปด้วยกัน” “นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่” ... ผู้คนค่อย ๆ เงียบเสียงลง และตั้งใจฟังเพลงใหม่ เป็นเพลงที่มีความสุขสดใส ทว่าแฝงด้วยความเศร้าที่พูดถึ