บทที่ 113

โรซาลีรู้สึกพอใจจึงออกจากห้องคุมขังและขับรถไปที่บลูส์คาเฟ่ ครีเดนซ์นัดเวลา 11 โมง และเธอมีเวลาเหลือเฟือที่จะไปถึงที่นั่น นับตั้งแต่ที่เธอได้ยินว่าอันธพาลตัวน้อยคนสุดท้ายถูกฆ่าตายในห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล หัวใจที่วิตกกังวลของเธอก็สงบลงในที่สุด เขาตายไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เป็นพยานอีกต่อไป แล้วถ้าครีเดนซ์สงสัยในตัวเธอล่ะ? โรซาลีเดินออกจากลิฟต์และเดินไปยังห้องส่วนตัวที่ชั้นบนสุดอย่างสง่างาม เมื่อเธอเดินผ่านบริกรชายคนหนึ่งและมองดูถาดไวน์และแก้วของเขา เธอรู้สึกสั่นสะท้านในหัวใจ "เดี๋ยว." บริกรชายหยุดเดินและยิ้มอย่างสุภาพ "คุณหนู ขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม" โรซาลีพบจุดบอดของกล้องวงจรปิดและหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วโยนลงบนถาด เธอพูดด้วยท่าทางเย็นชา “ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันหน่อย” “อะ...อะไรนะ?” พนักงานเสิร์ฟชายมองดูกองเงินที่คาดว่าจะมากกว่าพันดอลลาร์อย่างกังวลใจ จากนั้นเขาก็มองอย่างประหม่าที่โรซาลีและกลืนน้ำลาย หลังจากทำงานในธุรกิจนี้มาเป็นเวลานาน เขาก็ชัดเจนว่ายิ่งแขกให้เงินมากเท่าไหร่ งานก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องของชีวิตและความตาย เขาก็ยังเต็มใจ