บทที่ 129

โดโรธีเอนตัวลงบนที่นั่งผู้โดยสารอย่างเฉื่อย รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวซุกซนของลูกในท้องขณะที่เธอคุยกับจูเลียซเกี่ยวกับการออกจากเมือง เธอกลิ้งกระจกรถลงและเพลิดเพลินกับลมเย็น ๆ ของลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดมาบนใบหน้าของเธอ Juelz ที่เป็นภาพเคลื่อนไหวยังแสดงท่าทางบนแผนที่เพื่อดูว่าพวกเขาจะย้ายไปอยู่ที่ใด ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยและล้อเล่นอยู่นั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นรถสีดำวิ่งตามพวกเขามาจากด้านหลัง Ivana สวมชุดเครื่องแบบเต็มรูปแบบ นั่งในที่นั่งนักบินร่วม สวมแว่นกันแดดที่ปิดใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่งขณะฟังการสนทนาของ Dorothy และ Juelz เธอแตะพวงมาลัยเบา ๆ และตกอยู่ในห้วงความคิดลึก ๆ ในที่สุด Juelz ก็ช่วย Dorothy ระบุจุดหมายปลายทางสุดท้ายของเธอ เขาหยิบสิ่งของออกมาแล้วยื่นให้โดโรธีด้วยรอยยิ้ม “ดอรี่ รับนี่ไป เป็นสายประคำที่ฉันได้รับจากคริสตจักรเพื่อคุณ เป็นคำอธิษฐานเพื่อให้ลูกของคุณมีชีวิตที่ดีในอนาคต และเราชนะ ไม่ต้องมาอยู่ในที่มืดมิดเช่นคุกอีกต่อไป” “เอ่อ ขอบคุณนะ จูเอลซ์” โดโรธีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม มองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยนของเธอ แม้ว่าอนาคตของเธอจะยังไม่ชัดเจนในขณะนั้น แต่เธอก็ยังเต็มไปด้วยความคาด