บทที่ 182

โดโรธีหลั่งน้ำตาเงียบๆ ขณะที่เธออ้อนวอนชายที่ไร้ยางอายที่อยู่เหนือเธอ เธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ครีเดนซ์เป็นบ้าไปแล้วและเขามองไม่เห็นเธอและไม่ได้ยินเธอเลย ไม่ว่าเธอจะอ้อนวอนหรือร้องไห้แค่ไหน ความพยายามทั้งหมดของเธอก็ไร้ประโยชน์ มันเจ็บมาก! ความเจ็บปวดเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึก โดยเข้าถึงส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณของเธอ เธอถูกทรมานมากจนเธอทนไม่ไหวอีกต่อไป โดโรธีเป็นเหมือนตุ๊กตาที่หักเพราะเธอสามารถนอนราบกับพื้นได้เท่านั้น เมื่อครีเดนซ์แยกริมฝีปากบางของเขาเพื่อกัดเธอ เธอก็ไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ ดังนั้นเธอจึงร้องว่า "อุ๊ย!" เมื่อต้องเผชิญกับความอัปยศอย่างสุดขีดดังกล่าว เธอจึงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา “เครเดนซ์ ไอ้สารเลว ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน!” อย่างไรก็ตาม ชายบ้าคนนั้นไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้ว ริมฝีปากบางของเขาทิ้งคราบเลือดของเธอไว้ และเขาก็กัดคอของโดโรธี ภายใต้แสงสีขาวสลัว ผิวขาวของเธอเป็นสีแดงเลือดและทำให้ครีเดนซ์ดูสวยขึ้น ปลุกเร้าให้ครีเดนซ์จนเขาหยุดไม่ได้เลย โดโรธีไม่สามารถต้านทานเขาหรือหลุดพ้นได้เช่นกัน เธอหลับตาลงอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ใบหน้าของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำตา เธอไม่ได้เคลื่อนไหวเลย ร