บทที่ 33 : ไม่นะ! ปล่อยฉันไป!

“หยุดนะ ปล่อยฉัน!” ดลธียกมือขึ้นและกำลังจะตบหน้าชีวนัยด้วยความสิ้นหวัง โดยไม่คาดคิด ข้อมือของเธอถูกนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของ ชีวนัย หนีบไว้แน่น เธอดิ้นรน แต่เธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย ดลธีไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงอยากสัมผัสร่างกายของเธอทั้งๆ ที่เกลียดเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เขากลับปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคนบาปแทน ชีวนัยหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดจากราวแขวนผ้าเช็ดตัว จากนั้นเขาก็ปิดมันลงบนริมฝีปากของเธอ ถูมันอย่างแรง เมื่อเขาออกแรงมากขึ้น ผ้าเช็ดตัวก็ดึงชั้นผิวหนังออกจากริมฝีปากของเธอ ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมา "อ้ะ..." ดลธีรู้สึกเจ็บปวดมากจนเธอจ้องมาที่เขาอย่างโกรธจัด “คุณเสียสติไปแล้วเหรอ?” ดูเหมือนว่า ชีวนัย จะไม่ปล่อยให้สิ่งต่างๆ เลื่อนลอย เขากำลังวางแผนที่จะฉีกริมฝีปากของเธอเป็นชิ้นๆ หรือไม่? "เจ็บนะ! ไอบ้าเอ้ย! คุณต้องการอะไรกันแน่?" ชีวนัยโยนผ้าเช็ดตัวทิ้งทันที โดยไม่มีการเตือน ริมฝีปากของเขาประกบเธอ กัดอย่างดุเดือด ดลธีเกือบจะหลั่งน้ำตาจากความเจ็บปวด “ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไมเขาใจร้ายจังวะ” เธอสาปแช่งในใจ ในภวังค์แห่งความเจ็บปวด ความทร