บทที่ 48

รถสีดำก็เร่ง โดโรธีนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร ท้องของเธอไม่สบาย แต่ใบหน้าซีดของเธอไม่ได้แสดงออกมากนัก ครีเดนซ์เห็นท่าทีที่ไม่แยแสของเธอ ซึ่งแตกต่างไปจากอดีต และเขาก็รู้สึกแปลกๆ อย่างอธิบายไม่ถูก ในท้ายที่สุด เขาก็แค่ปัดผมยาวยุ่งๆ ของเธอไปข้างหลังใบหูของเธอ เขาพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “คุณรู้สึกผิดไหมที่จะกลับมากับฉัน ถ้าจูเอลซ์นั่งอยู่ข้างๆ คุณตอนนี้ ฉันพนันได้เลยว่าคุณจะไม่ดูหนาวขนาดนี้ และอาจจะโยนตัวเองใส่เขาด้วยซ้ำ” โดโรธีตกตะลึงกับน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขา เธอพยายามสุดความสามารถที่จะระงับความขมขื่นและความเจ็บปวดที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอ เธอจ้องไปที่ชายคนนั้นด้วยดวงตาหนักหน่วงครู่หนึ่งและยิ้มอย่างเงียบ ๆ “ด้วยความนับถือ ฉันตัดสินใจไม่หย่ากับคุณ ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ฉันจะดำรงตำแหน่งและตำแหน่งของนางสกอตต์เสมอ ฉันอยากให้ทุกคนในเมืองทัลโกรู้ว่าโรซาลีเป็นเมียน้อยที่ทำลายการแต่งงานของฉัน ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงที่รักไปตลอดชีวิต เป็นนายหญิงที่ต้องถูกขังอยู่ในความมืด ฉันอยากให้เธออับอายตลอดไป ถูกเยาะเย้ย และถูกสาปแช่ง! คุณจะแต่งงานกับเธออย่างเปิดเผยได้ก็ต่อเมื่อผมตาย!” “อย่าพูดคำอื่นอีก!” ความโ