บทที่ 90

รถตำรวจสีดำสี่คันจอดอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ไฟไซเรนสีแดงของรถตำรวจกะพริบตลอดเวลาพร้อมกับเสียงแหลมที่แหลมคม ฉากทั้งหมดทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นตระหนกและตกตะลึง เมื่อถึงจุดหนึ่ง ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้น ดวงตะวันยามเช้าทอแสงเจิดจ้าเหนือโรงพยาบาล แต่ไม่อาจให้ความอบอุ่นแก่ใจที่เยือกเย็นและเศร้าโศกของโดโรธีได้ ลินดาและคาเลบที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอที่รีบเข้ามาหลังจากได้ยินข่าว พวกเขามองไปที่โดโรธีซึ่งถูกใส่กุญแจมือและถูกตำรวจผลักไปข้างหน้า พวกเขาให้กันและกันดูเต็มไปด้วยความปีติยินดีและความสุข อย่างไรก็ตาม มันหายไปในทันที เมื่อพวกเขาปิดบังมันอย่างรวดเร็วและแสร้งทำเป็นสีหน้าเจ็บปวด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลินดาถูกพันผ้าพันแผลด้วยผ้ากอซบนศีรษะซึ่งทำให้เธอดูตลกมากขณะที่เธอแสร้งทำเป็นเกือบจะสะอื้นไห้ “โดโรธี คุณ...คุณ มีอะไรจะให้ผมพูดอีกไหม” ลินดาพูดตะกุกตะกักอยู่นาน แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรที่สอดคล้องกันได้ สุดท้ายเธอเอาผ้ากอซที่ศีรษะแล้วบีบน้ำตาจากดวงตาที่แดงก่ำ “จู่ๆ เธอก็โมโหใส่ขวดยานั่นทำร้ายฉัน ฉันไม่โทษเธอเรื่องนั้นเพราะฉันไม่ได้สอน คุณสบายดี และนั่นคือเหตุผลที่คุณก่ออาชญากรรมการฆาตกรรม ไม่ต้องกังวล ฉันจะหาท