บทที่ 972

อย่างไรก็ตาม เมเดลีนประสาทเสียเมื่อเจเรมี่ทำเช่นนั้น “เจเรมี่ คุณทำอะไร? ปล่อยฉัน! ฉันต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ชดใช้ความผิดของเธอต่อพ่อแม่ของฉัน!” เธอดิ้นรน และทันใดนั้นชายหนุ่มก็ดึงเธอเข้าไปไว้ในวงแขนของเขาอย่างครอบครอง “ลินนี่อย่าทำแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณเสียใจที่พ่อแม่จากไป แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณจอห์นสัน” อะไรกัน? เมเดลีนประหลาดใจ เธอมองยังชายที่เรียกเธอว่า ‘ลินนี่’ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อหน้าเธอ ใบหน้าของเธอมีแววไม่เชื่อ ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ยังคงเอ่ยต่อและกอดเธอไว้แน่น “ลินนี่ ตอนนี้อารมณ์ของคุณไม่คงที่ ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้านคุณจะได้พักผ่อน” ลาน่าและนาโอมิต่างสงสัยเมื่อเห็นฤติกรรมของเจเรมี่กลายเป็นเช่นนี้ ความทรงจำของเขากลับคืนมาแล้วหรือ? ไม่นะ นี่มันเป็นไปไม่ได้ ลาน่าสังเกตเห็นว่าเจเรมี่กำลังมองมายังตน “คุณจอห์นสัน ภรรยาของผมไม่ปกติเพราะการเสียชีวิตของพ่อตาและแม่ยายของผม ผมหวังว่าคุณคงจะให้อภัยในสิ่งที่เธอทำเมื่อครู่นี้” ลาน่าเองก็อยากจะจบเรื่องนี้เช่นกัน ในท้ายที่สุดเธอตกอยู่ในสภาพน่าอนาถและไม่สามารถแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเพราะเมเดลีน เธอเข้าใจในสิ่งที่เจเรมี่กำลังทำและคิดว่าเขา