บทที่ 1357

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง “เหวินหมิง!” คงจื่ออินตะโกน เธอยื่นมือออกมาดูเหมือนว่า เขาพยายามจะกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์เพื่อหยุดการปิดประตูอย่างรวดเร็วนี้ลง เย่เหวินหมิงมองร่างที่สั่นเทาของโจวเชียนหยุนและอยู่ ๆ ก็พูดกับคงจื่ออินว่า “ขึ้นไปรอก่อนนะ เดี๋ยวผมตามไป” “อะไรนะ?” คงจื่ออินแปลกใจ และยกนิ้วค้างไว้ในอากาศ เธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ได้ และทำได้เพียงมองประตูลิฟต์ที่ปิดลง และตัดภาพตรงหน้าของเธอไป หัวใจของคงจื่ออินพลุ่งพล่านไปด้วยความร้อนใจ ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือ เย่เหวินหมิงมองไปยังโจวเชียนหยุน และพบความลังเลที่พยายามดิ้นรนอยู่ภายในดวงตาของเขา ‘ทำไมถึงพยายามดิ้นรนด้วย? เขาลังเลเรื่องอะไร? ‘นี่มันผ่านมากว่าสี่ปีแล้ว แต่โจวเชียนหยุนก็ยังมีความสำคัญในหัวใจเขาอยู่งั้นเหรอ?’ คงจื่ออินกัดฟันอย่างเกลียดชัง “ทำไมยัยผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ตายให้มันเร็วกว่านี้นะ? ถ้ามันตายไปฉันก็จะได้สบายใจสักที!” แม้แต่เย่เหวินหมิงที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์เองก็แปลกใจ เมื่อเห็นร่างที่สั่นเทาของเธอและเธอก็รั้งเขาไว้เสียงดังจนทำให้เขาต้องอยู่ที่เดิม “เธออยากพูดอะไร? รีบพูดมาสิ!” เขาสะบัดมือออกจากนิ้วข