บทที่ 1080

”เล่นหมอนี่เลย” พอพูดจบ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินเท้าเอวเข้ามาหาเจนสัน “ลุกขึ้นมาเจนสัน ฉันอยากจะสู้ตัวต่อตัวกับนาย” “ฉันขอปฏิเสธ” เจนสันตอบอย่างเย็นชา พร้อมปรายตามองเด็กคนนั้นอย่างเสียไม่ได้ “นี่ มองตาหมอนี่สิ นี่นายกำลังดูถูกฉันอยู่ใช่ไหม?” นักเรียนคนนั้นหันกลับไปถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ “ให้พูดตามตรง ไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่ไม่น่าจะมีสายตาคมกล้าแบบนั้นนะ แต่ก็ใช่เลยหัวหน้า หมอนี่มองเหยียดนายเมื่อกี้” “หึ ๆ เจนสัน นายคงอยากหาเรื่องตายมากสินะ รู้ตัวใช่ไหม?” พร้อมคำพูดนั้น เด็กชายยกเท้าขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและเล็งเข้าที่ก้านคอของเจนสัน ลูกเตะของเขารวดเร็วรุนแรง พุ่งเขาหาเจนสันไวราวแสง “อ๊ากกกก!” ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้อง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง กลุ่มเพื่อนของเด็กชายคนนั้นที่ตอนแรกพากันยิ้มเยาะ ต่างก็อ้าปากค้าง และพากันหน้าซีดเผือดเหมือนเห็นผี เจนสันยังไม่ขยับตัวเลยสักนิด ขาของเด็กเกเรคนนั้นข้อต่อหลุด และตัวเขายังลอยค้างในอากาศเหมือนอยู่บนชิงช้า “เกิดอะไรขึ้น หัวหน้า?” นักเรียนสองสามคนรีบเข้ามาช่วยหัวหน้า “พวกนายไม่เห็นเหรอ? หมอนี่มีผู้ช่วย” “ผู้ช่วยเหรอ? ไหนล่ะ?”