บทที่ 1230

เมื่อถึงตาของโจเซฟิน เธอให้พวกเขาเดากันแทน “ฉันจะเอาให้หลังเซย์น ฉันอยากจะเห็นว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรให้พี่เชอร์ลีย์” เซย์นยืนพิงกรอบประตูและยื่นหน้าเข้าไปด้านใน เขาถือแฟ้มไว้ในมือ เขาเกาหัวเล็กน้อยอย่างกระดากก่อนหัวเราะแห้ง “ของขวัญฉันต้องเป็นชิ้นโปรดของพี่เชอร์ลีย์แน่” เขาพูดอย่างมั่นใจมากจนทำให้คนอื่นพากันอยากรู้ โจเซฟีนคว้าแฟ้มมาเปิดดู ที่หน้าปกเขียนไว้สองคำ “ข้อตกลงการหย่า” ทุกคนต่างก็อึ้ง โจเซฟินคำรามอย่างมีโทสะ “เซย์น เซเวียร์ เนี่ยน่ะเหรอของขวัญที่นายบอกว่าพี่เชอร์ลีย์จะชอบ?” เซย์นพยักหน้าอย่างภูมิใจ “อ่าฮะ” เมื่อเขาเห็นทุกคนต่างก็จ้องมองเขา เซย์นก็รู้สึกผิดปกติ “ทำไมทุกคนต้องจ้องฉันแบบนี้ด้วย? พี่เชอร์ลีย์เป็นคนเสนอเรื่องหย่าเองและบังคับให้ฉันร่างข้อตกลงการหย่าขึ้นมา เพราะว่าพี่เชอร์ลีย์อยากหย่ากับฉันมาก ฉันเลยแน่ใจว่าของขวัญชิ้นนี้ต้องถูกใจพี้เชอร์ลีย์มากแน่นอน” เชอร์ลีย์หัวเราะ “อย่าว่าเซย์นเลยทุกคน ฉันบังคับเขาให้ร่างสัญญาการหย่าขึ้นมาเอง เพราะต้องหย่ากันแล้วฉันถึงรู้สึกโล่งใจ ฉันจะได้มีคำอธิบายให้เซย์นกับโจเซฟีนสักที” โจเซฟีนด่าเขา “ของขวัญห่วยมาก ดูของฉันนี่”