บทที่ 14

ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม โรสคงไม่กล้าระบุตัวตนกับเจนสัน การได้เห็นเขานั้นเป็นพรที่เธอรู้สึกขอบคุณ "ฉันยอมรับ!" โรสกล่าวอย่างแน่วแน่เสียงดังและชัดเจนขณะที่เธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่เป็นปฏิปักษ์ของเจย์ สายตาของเธอจ้องมองไปที่ปากกาในมือของเจย์ แต่เจย์ก็จับมันแน่นราวกับว่าเขาไม่อยากจะให้เธอยืมมันเลย โรสเปิดกระเป๋าถือหนังที่ละเอียดละออของเธอเพื่อหาปากกาเซ็นสัญญา เจย์เฝ้าดูอย่างใกล้ชิดขณะที่โรสหยิบของในกระเป๋าออกมาทีละชิ้นแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงาน ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ตกลงไปที่ขวดเครื่องสำอางใสและเขาก็ขมวดคิ้วมองของเหลวที่มีฟองผิดปกติอยู่ข้างในนั้น ‘สเปรย์พริกไทย?' ในที่สุดโรสก็รู้สึกได้ถึงปากกาที่ก้นกระเป๋าและใส่ของทั้งหมดกลับเข้าไปทีละชิ้น เมื่อเธอหยิบสเปรย์พริกไทยขึ้นมาเธอก็เห็นเจย์เย้ยหยัน “ฉันคิดว่ามีแต่ผู้หญิงที่สวยไร้สมองที่บอบบางเท่านั้นแหล่ะที่พกของแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงทุกคนเป็นเจ้าของมัน!” เจย์หัวเราะเยาะ โรสไม่โกรธ แต่ยิ้มแทน "ฉันไม่ค่อยได้เอามันออกไป มันขึ้นอยู่กับว่าฉันไปที่ไหนและเจอใคร" รอยแตกปรากฏบนใบหน้าเย็นชาของเจย์ ‘เธอกล้าปากดีกับฉันเหรอ?’ "เซ็นสัญญาซะ แล้วออกไปจากที่