บทที่ 240

ร็อบบี้และเจนส์เก็บสปาเก็ตตี้ไว้ส่วนหนึ่งและเทไปยังจานของเซ็ตตี้ เจย์สังเกตเห็นสิ่งนั้นและตำหนิพวกเขา “อย่าไปแบ่งให้เธอ” ร็อบบี้และเจนส์ทำได้เพียงนำสปาเก็ตตี้กลับไปที่จาน “ฮึ่ม!” เซ็ตตี้ฮึดฮัดอย่างไม่มีความสุข เธอวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเธอและปิดกระแทกประตูเสียงดัง เสียงดังนั่นทำให้หัวใจของเจย์เต้นรัว เขาหันไปมองประตูที่ปิดแน่น “อารมณ์ร้ายของเธอทำให้พวกนายนึกถึงใคร?” เขากล่าวอย่างเศร้าโศก ร็อบบี้และเจนส์กำลังกินเกลี้ยงจานของพวกเขาจนหมด พวกเขาเงยหน้าขึ้นจากจานและกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “พ่อของเธอครับ” พวกเขาพูดพร้อมเพรียงกัน เจย์รู้สึกประหลาดใจ เขาคิดอยู่สักพักแล้วพยักหน้า “ถูกต้อง แม่ของนายไม่ได้มีอารมณ์ชั่ววูบ เซ็ตตี้ต้องได้รับการถ่ายทอดอารมณ์จากพ่อขี้ขลาดของเธอ” ร็อบบี้และเจนส์หัวเราะในเวลาเดียวกัน “นายสองคนหัวเราะอะไรกัน?” เจย์ถามอย่างสงสัยเมื่อมองดูเด็กชายทั้งสองอย่างเสียสติ “คุณพ่อครับ บางครั้งเมื่อคุณพ่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พ่อมีอารมณ์ฉุนเฉียวและกระแทกประตูแบบนี้” เจนส์เตือนเขา เจย์ ซึ่งเคยหยิ่งผยองมาโดยตลอด ดูเหมือนจะยังไม่ได้สังเกตว่าเจนส์หมายถึงอะไร “ผู้ชาย