บทที่ 464

“ฉันรักเธอ!” ดวงตาที่ลึกและเงียบงันของเขาพลันเลือดด้วยความโกรธและความเจ็บปวด น้ำตาที่เย็นชาของเขาเปื้อนเลือดสีแดงเข้มจนน่ากลัว “ฉันจะแก้แค้นให้เธอให้ได้!” ในตอนเช้า แสงแดดสาดส่องลงบนพื้นผ่านม่านหน้าต่างบาง ๆ ฉากกั้นหน้าต่างไหวพริ้วและมีจุดแสงทับซ้อนกันหลาย ๆ จุดอยู่บนพื้น เจย์นั่งอยู่ตรงหัวมุมห้องนอน ด้วยชุดนอนขาวหิมะของเขาที่สวมใส่อย่างหลวม ๆ บนตัวเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามนั้นมีขนาดประมาณฝ่ามือ ดวงตาที่เงียบงันและลึกล้ำเต็มไปด้วยแสงอันเยือกเย็นและกระหายเลือด ผมยุ่งของเขาทำให้เขามีออร่าที่ดูนิ่งเฉยและหดหู่ ถึงกระนั้น เขาก็งดงามราวกับคนที่เป็นอมตะที่ถูกเนรเทศ! “คุณพ่อ!” ทันใดนั้นเสียงที่นุ่มนวลและเสน่หาของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นบนบันได ดวงตาที่ไม่ขยับเขยื้อนของเขาเริ่มกระพริบขยับเล็กน้อย ประตูห้องนอนส่งเสียงเอี๊ย เมื่อมีหัวเล็ก ๆ แอบมองผ่านรอยแยกที่ประตูเปิดออก ใบหน้างาม นัยน์ตาสีดำ และขนตางอนยาวนั้นบริสุทธิ์และไร้ที่ติราวกับลักษณะของเทพธิดาน้อย เซ็ตตี้น้อยเขย่งปลายเท้าของเธอขณะที่ค่อย ๆ เดินไปหาเจย์ จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขา ใบหน้าข