บทที่ 472

เจย์เป็นคนที่ไม่ชอบเสียงดัง ดังนั้นเขาจึงปิดหน้าต่างให้แน่นเมื่อเข้ามา ช่างโชคร้าย... เขายังต้องได้ยินเสียงหม้อและชามที่ดังกึกก้องจากห้องถัดไปพร้อมกับการร้องเพลงร็อคแบบมั่ว ๆ ร้องของโจเซฟินดังออกมาด้วย เจย์หยิบสำลีสองก้อนมาอุดไว้ที่หูสองข้าง หลังจากนั้นไม่นาน การร้องเพลงของโจเซฟินก็จบลงในที่สุด ขณะที่เจย์ถอดสำลีก้อนออก... เขาได้ยินเสียงของโรส ปัญหาคือ มันไม่ใช่เสียงที่ทนไม่ได้แต่เป็นเสียงที่สามารถฆ่าเขาได้... มันฟังดูเหมือนผีร้องไห้ที่หายใจไม่ออก เจย์นั่งอยู่บนเตียงด้วยความสงสัยว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดีที่วิญญาณของแองเจลีนได้ซึมซับเข้าไปในร่างของโรส แองเจลีนของเขามีเสียงเหมือนดั่งนางฟ้า แต่โรสไม่มี! ขณะที่เจย์อยู่ในความคิดของเขา ห้องข้าง ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบทันที แม้แต่สภาพแวดล้อมก็เงียบลง เจย์มองดูนาฬิกาของเขาที่แสดงว่าเวลาตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มแล้ว ‘เด็กสาวที่โตแล้วสองคนนี้ใช้ชีวิตแบบไร้กังวลแบบนี้ได้ยังไง? ‘พรุ่งนี้ฉันยังต้องทำงาน!’ บางทีเขาอาจจะสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเธอในบริเวณใกล้เคียง เมื่อคิดเช่นนั้นอาการนอนไม่หลับเรื้อรังของเจย์จึงหายไป เมื่อการนอนหลับของเ