บทที่ 51

‘เขาใข้น้ำเสียงเหมือนโรสเป๊ะ! เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าโรสจะปลูกความคิดประเภทนี้ไว้ในหัวของลูก! ‘โรส เธอเป็นอะไรไปไม่ได้เลยนอกจากผู้หญิงที่เลวร้าย’ "ใครเป็นคนบอกลูก?" เจย์ถามเขา อารมณ์ของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เมื่อเจนสันเห็นใบหน้าของคุณพ่อที่กำลังโกรธ เขาก็หยุดพูดทันที เพราะเขารู้ว่ายิ่งพูดไปก็จะทำให้คุณพ่อโกรธมากขึ้นเท่านั้น เจย์เริ่มหมายหัวความผิดของโรส เช้าวันรุ่งขึ้นแนนซี่ มาถึงที่บ้านของเจนสันตามที่กำหนดไว้ เธอนำของขวัญและเสื้อผ้ามาให้เจนสันมากมาย “ขอบคุณมากครับ คุณแนนซี่” เจย์เอ่ยอย่างสุภาพ “เจย์ คุณก็พูดเกินไป” แนนซี่พูด “เจนสันเป็นเด็กน่ารัก ฉันรู้สึกดีที่ได้ดูแลเขา” เจนสันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ เจย์อย่างไม่สบอารมณ์ เขาจ้องมองไปที่กองเสื้อผ้าหรูหราที่แนนซี่ซื่อมาให้เขา… แนนซี่ เมื่อเธอเห็นเขาจ้องมอง เธอก็รีบถามเจนสันว่า “หนูชอบเสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาไหม?” เจนสันชอบเสื้อยืดที่ดูเรียบ ๆ ใส่สบายที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของร็อบบี๊น้อยมากกว่า ลวดลายสีสันบนเสื้อผ้าพวกนั้นก็ดูดี เสื้อผ้าพวกนั้นราคาก็เป็นมิตรกับเงินในกระเป๋าสตางค์อยู่มาก เขารู้สึกสบายตัวหลังจากที่ได้ลองสวมใส่ในสองวันนั้น