บทที่ 604

เจย์กล่าวว่า “ถ้าเธอตอบคำถามถูกต้องได้หนึ่งข้อ ฉันจะช่วยข้อที่เหลือเธอเอง” แองเจลีนมองคำถามสิบข้ออย่างจริงจัง ยกเว้นคำถามข้อสุดท้ายที่ทำได้ เพราะคำถามอื่น ๆ นั้นยากเกินไป แองเจลีนบ่น “ใครก็ตามที่ตั้งคำถามเหล่านี้ต้องเป็นคนบ้าไปแล้ว มันยากแค่ไหนสำหรับอัจฉริยะอย่างฉันรู้ไหม? ตามคำกล่าวที่ว่า มีเส้นบาง ๆ ระหว่างอัจฉริยะกับคนบ้า อัจฉริยะและคนบ้าคือคนของสองโลกสองความคิดนั่นแหละ” เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเองที่เป็นคนคิดคำถามเหล่านี้ขึ้นมา” แองเจลีนกลืนน้ำลาย การสนทนาเปลี่ยนจากการดูถูกเป็นการเยินยอทันที “ท่านอาเรส ไอคิวของคุณสูงเสียจนคนธรรมดาอย่างฉันด้อยกว่าไปเลยเมื่อเปรียบเทียบแล้ว! ไม่น่าแปลกใจที่ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ ท่านอาเรส ทำไมไม่สอนฉันหน่อยล่ะ?” เจย์พูดว่า “หืม? เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกเหรอว่าฉันเป็นคนบ้า?” “ท่านอาเรส คนบ้ามีความหมายเหมือนกันกับคนอัจฉริยะนะ” เจย์เข็นรถเข็นออกไปด้วยสีหน้ามืดมน แองเจลีนถอนหายใจยาว! ในคืนนั้น แองเจลีนอยู่ดึกโดยเฉพาะเพื่อทำโจทย์นี้ ในขณะที่เจย์นั่งอ่านหนังสือบนรถเข็นและเขาสังเกตมองเธอไปด้วย เมื่อนาฬิกาผ่านไปถึงเวลเที่ยงคืน เจย์ทนไม่ไหวแล้